Δεν ξέρω αλήθεια, πόσο προχώρησε το φεμινιστικό κίνημα. Εκείνο που ξέρω, είναι πώς ξαφνικά η γυναίκα εμφανίζεται στον αιώνα μας σαν η σοβαρότερη καταναλώτρια. Οι διαφημιστές σε αυτήν κυρίως αποτείνονται. Και το περίεργο είναι πως όχι μόνο για το υπεραυτόματο πλυντήριο που θα την ξεκουράσει ούτε μόνο για τα ρουχαλάκια του παιδιού ή τα είδη γάλακτος για το μωρό, αλλά και για τα προσωπικά είδη του άντρα σ αυτήν αποτείνονται.
Και είναι πια κοινό μυστικό πώς της φόρτωσε η σημερινή μας κοινωνία και μια ευθύνη ακόμα. Να φροντίζει πριν απ’ όλους για όλους. Γι’ αυτό και ευθύνεται για τον «υπερκαταναλωτισμό» την καινούρια και φοβερά επικίνδυνη αρρώστια της εποχής μας.Μα ας δούμε την προϊστορία του θέματος.
Θυμάμαι, λοιπόν, τον πατέρα μου που σαν με έβλεπε να τρώγω με συμβούλευε: «Φάε καί ψωμί, παιδί μου. Δέν χορταίνει ο άνθρωπος μόνο με κρέας»! Σήμερα ο γονιός τραβάει τη φρατζόλα μπροστά από το παιδί του, του κόβει μια φετούλα και λέει: «Μη γεμίζεις την κοιλιά σου με ψωμιά. Φάε σκέτο το κρέας σου». Βλέπετε όπως κι έγώ τη διαφορά σκέψης ανάμεσα στο τόσο κοντινό χτες και στο σήμερα. Και μια που κουβεντιάζουμε για το κρέας. Μήπως θυμάσαι πόσες φορές τη βδομάδα είχαμε κρέας στα σπίτια μας; Συνήθως Κυριακή και Πέμπτη. Την Κυριακή θυμάσαι πώς περιμέναμε το ροσμπίφ που μοσχομύριζε ή τη μπριζόλα με τα πατατάκια; Την Πέμπτη είχαμε κιμά. Ακόμα έχω τη γεύση της μακαρονάδας με κιμά ή των κεφτέδων. Θυμάσαι πώς τό λαδερό το εκτιμούσαμε πολύ. Το χειμώνα η φασολάδα με τις ελιές μας ζέσταινε. Και τα χορταρικά της ελληνικής γης, τα φασολάκια, τα κολοκυθάκια, οι μελιτζάνες μας συντηρούσανε το καλοκαίρι. Τα ανόρεχτα παιδιά ήταν σπάνιο φαινόμενο. Τα τρέχαμε στο γιατρό γιατί σίγουρα τα δό¬λια ήταν άρρωστα. Θυμάσαι με τι βουλιμία τρώγαμε το δειλινό το βρεγμένο ψωμί με τη ζάχαρη ριγμένη απάνω στη φέτα, ή στην καλύτερη περίπτωση ψωμί με μαρμελάδα.
Τό Σάββατο η μητέρα έφτιαχνε ένα κέικ που τήν Κυριακή μας το μοίραζε δίκαια. Όχι, δεν μοίραζε όλο το κέικ. Από ένα κομμάτι τρώγαμε. Τό υπόλοιπο το έκρυβε, το κλείδωνε εκεί που κλείδωνε και τις μαρμελάδες. Τό κλειδί το κουβαλούσε μαζί της πάντα. Σήμερα το κρέας έχει γίνει η βάση του διαιτολογίου μας. Όταν μάλιστα σου είπε ο γιατρός πως βλάπτει τό πολύ κρέας, εσύ κλονίστηκες. Αναρωτήθηκες απελπισμένη με τι άλλο μπο¬ρείς να συντηρήσεις την οικογένεια σου, μια και τα όσπρια μας πειράζουν. Βλέπεις, μεταξένιο έχει γίνει το εντεράκι μας, άσε που τα παιδιά μας δεν τρώνε τα λαδερά.
Γιατί καταφέραμε να μη νοιώθουν τα παιδιά καμία επιθυμία φαγητού, να μην ξέρουν το φυσιολογικό αίσθημα της πείνας! Τώρα δεν κλειδώνουμε πια τα γλυκά μας. Στο βάζο ζαχαρώνουν. Και το κέικ που αγοράσαμε από το γειτονικό ζαχαροπλαστείο ξεραίνεται και πετιέται στο σκουπιδοτενεκέ. Ο κορεσμός έχει μπει στην ψυχολογία της νεολαίας κι εμείς προσπαθούμε όλο και με καινούρια αγαθά να της κεντρούμε το ενδιαφέρον. Η εποχή μας κατέβασε είδωλα από το βάθρο τους κι έβαλε ένα καινούριο είδωλο εκεί. Το είδωλο «Παιδί». Κι εμείς θυσιάζουμε σ' αυτό λογική και τα πάντα.
Έτσι μπήκαμε στην υπερκατανάλωση. Τό ιστορικό μας, πού γι' αυτό μιλήσαμε από τήν αρχή, επιβαρημένο από στερήσεις χρόνων, από αναμνήσεις κατοχής, με γονείς πού τό αναγκαίο τό θεωρούσαν πολυτέλεια, επιβαρημένο από δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αντανακλά στο παιδί μας. Τό παιδί μας πού μια καί δέν είναι κουτό είτε βολεύεται με αυτά πού του προσφέρουμε καί απαιτεί κι άλλα κι άλλα ή αντιδρά βίαια καί γίνεται αρνητής της κοινωνίας. Ξεκινά νά γίνει αρνητής της καταναλωτικής κοινωνίας οί χίπις: εύγλωττο παράδειγμα- μα επειδή τα νιάτα δέν γνωρίζουν τό μέτρο, προχωρούν στον αναρχισμό.
Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,
Ή καινούρια παιδαγωγική λέει πώς αν τό παιδί σου ζητήσει μία σοκολάτα καί μία τσίχλα, νά τού πάρεις μόνο τό ένα από τα δύο. Αυτό ανεξάρτητα από τήν οικονομική κατάσταση του σπιτιού σου.
Έτσι θα μπορεί ή μητέρα καί αύριο νά προσφέρει κάτι σκ παιδί. Αλλά καί για άλλο ένα σοβαρό λόγο. Νά μάθει τό παιί τήν ύπαρξη του ΟΧΙ. Πού ή ζωή θα του λέει αύριο συχνότερε από τό ΝΑΙ. Καί ή προετοιμασία καί ή παραδοχή πώς υπάρχει καί ΟΧΙ στη ζωή, ξεκινάει από τό σπίτι.
Οί παιδαγωγοί μάλιστα προσθέτουν πώς τό παιδί χρειάζε¬ται αυτό τό ΟΧΙ. Νοιώθει ασφάλεια όταν τό συναντά. Στη διερεύνηση πού κάνει για νά μάθει τις προθέσεις μας καί τήν αντοχή μας, σταματά στο ΟΧΙ όπως σταματά στους τοίχους του σπιτιού του. Καί νοιώθει ασφαλισμένο με τοίχους καί στέγη ολοτρόγυρα.
Ή υπερκατανάλωση, πού τήν παραδεχτήκαμε σαν τρόπο! ζωής, κατάλαβε το, απειλεί τήν ψυχική υγεία τού παιδιού σου καί κινδυνεύει ή επόμενη γενιά, τό εγγόνι σου δηλαδή, νά στε¬ρηθεί βασικά πράγματα.
Τό νά διαθέτεις ασυλλόγιστα τόν οικονομικό σου προϋπολογισμό γιά αγορές όχι χρειαζούμενες, αγορές πού ή καταναλωτική κοινωνία σέ έπεισε πώς σου είναι εντελώς απαραίτητες, θα αναγκάσει εσένα καί τόν άντρα σου νά δουλέψετε περισσότερο, θα σάς πάρει χρόνο πολύτιμο από τήν ξεκούραση σας. Θα μηδενίσει τήν επαφή με τα παιδιά σας. Θα σάς στεγνώσει σαν άτομα. Θα σάς μετατρέψει εσένα τη Μητέρα σέ στεγνό ρομπότ.
Αγαπητή φίλη καταναλώτρια,
Σου δόθηκε τό δικαίωμα νά αποφασίζεις για τό τι χρειάζεται τό σπίτι σου. Ανάλαβε τήν ευθύνη νά αποφασίζεις σωστά.
Ημερομηνία δημοσίευσης 19/10/2005
Συγγραφέας ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ ΣΟΥΡΕΛΗ
Πηγή ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
