Για να αποκτήσει σχέσεις εμπιστοσύνης ο ασθενής με τον γιατρό, δεν παίζουν ρόλο ούτε τα πτυχία, ούτε οι σπουδές. Ένας άνθρωπος εμπιστεύεται εκείνον που τον ακούει, του δίνει προσοχή και του δείχνει ενδιαφέρον.

Στο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, ο Δρ. Θεολογίας, Μουσικολόγος και Συγγραφέας κ. Ηλίας Λιαμής, φιλοξένησε την Δευτέρα 29 Οκτωβρίου, τον Αναπληρωτή Διευθυντή του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου κ. Θανάση Δρίτσα, Ιατρό, Συνθέτη και Συγγραφέα, σε μια συζήτηση με θέμα:«Ιατρική και ανθρώπινο πρόσωπο».

Γιατρός και ασθενής
Καίριο θέμα στην άσκηση της ιατρικής, την σωστή διάγνωση και την παροχή της αντίστοιχης θεραπευτικής αγωγής, αποτελεί η σχέση γιατρού και ασθενή.
Η σχέση αυτή γίνεται πιο απρόσωπη, σύμφωνα με τον κ. Δρίτσα. Απομακρύνονται γιατρός και ασθενής και ανάμεσα τους μπαίνουν πράγματα, συχνά περιττά.
Όπως επίσης έχει διαταραχθεί και η επικοινωνία γιατρού και ασθενή. Ένας από τους κύριους λόγους που αυτό συμβαίνει, είναι γιατί οι γιατροί δεν διδάσκονται επικοινωνία.
Στην ιατρική εκπαίδευση δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ανατομία, την φυσιολογία, τον τρόπο που λειτουργεί ο οργανισμός, παρά στην επικοινωνία γιατρού και ασθενή που είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς του γιατρού.
Η συνεισφορά της τεχνολογίας εξάλλου, όπως τόνισε ο κ. Δρίτσας, είναι μεγάλη, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επικοινωνία που περιλαμβάνει την λήψη του ιστορικού, της προσωπικής ιστορίας του ασθενούς, η οποία σε ένα 85% των περιπτώσεων σου δίνει την διάγνωση.
«Το ιστορικό είναι ένα αφήγημα. Ακόμα και το πως λέει ο καθένας την ιστορία της αρρώστιας του, έχει μεγάλη αξία για να μπει η σωστή διάγνωση.
Άρα το πιο σημαντικό είναι να μάθω ν΄ ακούω. Το σπουδαιότερο κομμάτι της επικοινωνίας είναι η ακρόαση.
Ο άνθρωπος που δεν ακούει δημιουργεί μια απόσταση. Αυτό δεν βοηθάει στο χτίσιμο της σχέσης εμπιστοσύνης.»
Για να αποκτήσει σχέσεις εμπιστοσύνης ο ασθενής με τον γιατρό, δεν παίζουν ρόλο ούτε τα πτυχία, ούτε οι σπουδές, υπογράμμισε. Ένας άνθρωπος εμπιστεύεται εκείνον που τον ακούει, του δίνει προσοχή και του δείχνει ενδιαφέρον.
Σε άλλο σημείο, ο κ. Δρίτσας έκανε μία ακόμη σημαντική επισήμανση. Κανονικά, είπε, θα έπρεπε να είναι απαγορευμένη και διαβλητή πράξη να διαφημίζεται η ιατρική. Σήμερα όλα τα έντυπα διαφημίζουν φάρμακα και σε όλες τις προληπτικές καμπάνιες υπάρχουν από πίσω οι εταιρείες που διαφημίζουν τα προϊόντα τους.
Συνεχίζοντας τόνισε κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό και αφορά στο εύρος της πρόληψης. Η Ευρωπαϊκή Καρδιολογική Εταιρεία λοιπόν, έχει εντάξει στο πακέτο της πρόληψης, εξίσου τους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες.
Είναι και αυτοί παράγοντες κινδύνου που σημαίνει ότι αξίζει να ασχοληθούμε με τον ψυχισμό και την σχέση που έχει η ψυχή και ο νους με το σώμα.
«Ο μέσος γιατρός ασκεί την ιατρική με γνώμονα ότι ψυχή και σώμα είναι διαφορετικά πράγματα και ότι η ψυχή είναι υπόθεση μόνο των ψυχιάτρων ή των ιερέων και η ιατρική και το σώμα δουλειά των γιατρών.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας οι κυριότερες αιτίες θνητότητας του πληθυσμού είναι το τσιγάρο, οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες, η φτώχια και η κοινωνική ανισότητα.»
Εξηγώντας, ανέφερε ότι όπου υπάρχει μεγάλη κοινωνική ανισότητα, δηλαδή κοινωνίες με μεγάλη διαφορά μεταξύ του ανώτατου και του κατώτατου μισθού, εμφανίζουν μεγαλύτερη θνητότητα, σε σχέση με κοινωνίες που είναι μεν φτωχές, αλλά οι μισθοί δεν διαφέρουν πολύ.
Και το διευκρίνισε λέγοντας ότι η κοινωνική ανισότητα πυροδοτεί μηχανισμούς στρες και ανταγωνιστικότητας, που συμβαδίζουν με κακή υγεία.
Σχετικά με όσους πιστεύουν ότι ψάχνοντας από μόνοι τους στο διαδίκτυο θα βρουν τα πάντα για την ασθένεια τους, ο κ. Δρίτσας ανέφερε ότι είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί στο internetυπάρχει πολύ σαβούρα, όπου δεν φιλτράρεται η πληροφορία.
Πρότεινε δε όσοι αναζητούν πληροφορίες στο διαδίκτυο να καταφεύγουν στις ιστοσελίδες των επιστημονικών εταιρειών, όπως η Ελληνική Καρδιολογική Εταιρεία που έχουν κείμενα που απευθύνονται στο ευρύ κοινό και έχουν επιστημονική εγκυρότητα.

Ψυχική υγεία
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, η συζήτηση πέρασε στο θέμα της ψυχικής υγείας και την σημασία της πίστης.
Σύμφωνα με τον κ. Δρίτσα, οι άνθρωποι που έχουν πίστη, όχι κατ’ ανάγκη θρησκευτική, έχουν μια μεγαλύτερη δυνατότητα να βγαίνουν μέσα από τις δυσκολίες κι έχουν καλύτερη έκβαση.
«Εδώ ως πίστη εκλαμβάνεται μια θεωρία πνευματικότητας, ότι ο κόσμος και η ζωή μας δεν είναι μόνο το υλικό κομμάτι. Η οποία φαίνεται ότι βοηθάει πολύ στην έκβαση μιας ασθένειας και στο να δημιουργεί αισιοδοξία.
Και η θετική σκέψη και η αισιοδοξία, πάντα σχετίζονται με καλύτερη έκβαση.»

Μουσική και θεραπεία
Τελευταίος σταθμός της συζήτησης, η συνεισφορά της μουσικής στην θεραπεία των ασθενών.
Η μουσική μπορεί να αποτελέσει ένα συμπλήρωμα στη θεραπεία των ασθενών. Σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας, στην μετεγχειρητική ανάρρωση, στην ανακούφιση του πόνου, στην ελάττωση του στρες, είναι ένα πραγματικό φάρμακο.
Μέσα από την έννοια της μουσικοθεραπείας, που είναι μια επιστήμη πλέον, επιδιώκεται η απελευθέρωση της δημιουργικής έκφρασης του ασθενούς. Αυτή η απελευθέρωση είναι ένα θεραπευτικό γεγονός.
Και όπως είπε κλείνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα και επιμορφωτική βραδιά:
«Όταν ακούμε μια μουσική που μας αρέσει και είναι πολύ ευχάριστη και μας ταξιδεύει και ονειρευόμαστε, τότε πονάμε λιγότερο, έχουμε χαμηλότερη πίεση, είμαστε πιο ήρεμοι, ανεβαίνει το οξυγόνο που κυκλοφορεί στο αίμα μας. Αυτά είναι όλα μετρημένα πλέον.
Ακόμη, ο χορός είναι μια ολοκληρωμένη μορφή θεραπείας, γιατί μετέχει και ο νους και το σώμα. Γι’ αυτό κι θεωρείται πιο ευεργετικό να μπει κανείς σε τάξεις χορού.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
Την συζήτηση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=kCiP-61urBg

Μένουμε έκθαμβοι μπροστά στα σπουδαία χαρίσματα τους. Το προορατικό, το διορατικό, το θαυματουργικό τους χάρισμα. Αλλά αυτά για εκείνους ήταν δεύτερα.

Ομιλία με θέμα «Τέσσερις νέοι Άγιοι της Εκκλησίας: Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος, Αμφιλόχιος»,πραγματοποίησε ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου.

Της ομιλίας, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.

Οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι άνθρωποι οι οποίοι φανέρωσαν τον Χριστό και επομένως κατ᾽ αναλογία της αγάπης μας στο Χριστό, αγαπάμε και τους αγίους μας, προλόγισε ο π. Γεώργιος.

Η σύγχρονη εποχή μας, ευλογήθηκε από τον Θεό να αναδείξει μεγάλα πνευματικά αναστήματα, μεγάλους αγίους, σαν την παλαιάς εποχής. Όπως τους τέσσερεις οσίους στους οποίους ήταν αφιερωμένη η ομιλία, αλλά και άλλους ακόμη.

Μια πληθώρα αγίων που φανερώνει την διαχρονική και αιώνια παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία του Χριστού. Αφού είναι γνωστό ότι οι άγιοι αποτελούν τον καρπό του Αγίου Πνεύματος.

«Το Άγιο Πνεύμα δημιουργεί τις συνθήκες για να υπάρχουν άγιοι. Άνθρωποι δηλαδή, όχι αναμάρτητοι αλλά αγωνιστές πάνω στη μόνη οδό που οδηγεί στην βασιλεία του Θεού, την μετάνοια».

Στη συνέχεια ανέφερε σύντομα βιογραφικά στοιχεία για κάθε έναν από τους τέσσερεις νέους αγίους της Εκκλησίας μας, για να περιγράψει αμέσως μετά τα κύρια χαρακτηριστικά και των τεσσάρων.

Το πρώτο που ανέφερε, ήταν η βαθιά πίστη τους στο Κύριο Ιησού Χριστό. Όχι μία πίστη γενική και αόριστη σε Θεό, αλλά συγκεκριμένα στον Ιησού Χριστό και συνεπώς στον Τριαδικό Θεό που φανέρωσε Εκείνος.

Κι αυτό συνιστά μια χαρισματική πραγματικότητα, γιατί κανείς από μόνος του δεν γίνεται πιστός στον Χριστό. Ο Θεός Πατέρας ασκεί μία έλξη, μία γοητεία στην καρδιά του ανθρώπου, οπότε και εκείνος κατ’ αναλογία της καλής του διάθεσης, ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Θεού.

«Αυτή η ανταπόκριση του ανθρώπου, οδηγεί σε δύο καταστάσεις. Πρώτον, την ένταξη του στο χώρο της Εκκλησίας. Δεύτερον σε συνθήκες καρδιακής αγάπης προς τον Κύριο.

Που θα πει ότι η αληθινή πίστη στον Χριστό έχει πάντοτε εκκλησιαστικό χαρακτήρα. Στην Εκκλησία ζει κανείς την παρουσία του Χριστού, αφού η Εκκλησία είναι το ζωντανό σώμα Του».

Και είναι εξόχως συγκινητική, η διαπίστωση του εκκλησιαστικού φρονήματος όλων αυτών των οσίων. Πάντοτε ακολουθούσαν ότι έλεγε και αποφάσιζε η Εκκλησία.

Ποτέ δεν διαφοροποιούνταν, στηριζόμενοι στα χαρίσματα τους. Ήταν άγιοι, γιατί ήταν σωστά ενταγμένοι μέσα στην Εκκλησία, επεσήμανε ο π. Γεώργιος.

Και από την άλλη, η καρδιακή σχέση τους με τον Χριστό. Η πίστη τους δηλαδή δεν ήταν κάτι το τυπικό ή ένα θέμα ιδεολογίας.

Αυτό που τους συνείχε, ήταν η βαθιά αγάπη τους προς τον Χριστό, ο οποίος με τις εντολές Του, καθόριζε την πορεία της ζωής τους.

Δεύτερο στοιχείο που περιέγραψε, η αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο. Δεν διέκριναν τους ανθρώπους από το ποιόν τους, ώστε ανάλογα να τους συμπεριφερθούν.

«Με την χάρη του Θεού έβλεπαν την ψυχή του ανθρώπου, την εικόνα του Χριστού μέσα του. Και είτε χαίρονταν από την φωτεινότητα της, είτε θλίβονταν και προσεύχονταν γι’ αυτήν, λόγω της σκοτεινιάς των παθών της. Έτσι κι αλλιώς, η στάση τους ήταν πάντοτε στάση ανιδιοτελούς αγάπης».

Τρίτο γνώρισμα, η μεγάλη τους ταπείνωση. Η ταπείνωση για τους οσίους αυτούς, δεν ήταν απλώς μια επιμέρους αρετή. Αποτελούσε την βάση όλων, δεδομένου ότι από αυτήν κρίνεται η ποιότητα και της αληθινής πίστης στον Χριστό, όπως και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

Γιατί χωρίς ταπείνωση ο άνθρωπος, έστω κι αν έχει του κόσμου τις αρετές, εκπίπτει σε έναν δαιμονισμό που λίγο απέχει από τον δαιμονισμό του ίδιου του διαβόλου.

«Και οι τέσσερεις όσιοι, ήξεραν πολύ καλά ότι ο Εωσφόρος ξέπεσε από την πρώτη θέση που είχε, λόγω της υπερηφάνειας στην οποία περιέπεσε.

Λόγω δηλαδή της αδυναμίας επιμονής στην πραγματικότητα του εαυτού του. Ότι όλα τα καλά ανήκουν στον ίδιο τον Θεό και το μόνο που έχουμε τα κτιστά όντα, είναι το τίποτα. Από μόνοι μας είμαστε ένα τίποτα».

Η αίσθηση της μηδαμινότητάς τους, συνείχε την ζωή τους, κρατώντας τους στην ισορροπία της πνευματικής τους ζωής.

Ενώ από την άλλη είχαν πλήρη επίγνωση των χαρισμάτων τους, τα οποία όμως απέδιδαν στον ίδιο τον Χριστό.

Τα παραπάνω κύρια χαρακτηριστικά της ζωής τους, έφερναν πληθώρα άλλων χαρισμάτων και θαυμαστών καταστάσεων στην ύπαρξη τους.

Διότι, όπως παρατηρεί ο π. Γεώργιος, η αληθινή πίστη, η γνήσια αγάπη, η διακριτική ταπείνωση, αποτελούν γεννητικές αρετές. Με την έννοια ότι δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα για να σκηνώσει πλούσια η χάρη του Θεού στον άνθρωπο.

Συνιστά παραδοξότητα για κάποιους χριστιανούς, το πηγαίο χιούμορ τους, το τελευταίο χαρακτηριστικό που ανέφερε.

Είναι συγκλονιστικό να σκεφτεί κανείς, ότι μιλάμε για οσίους ανθρώπους, αφιερωμένους σε σκληρή άσκηση ψυχής και σώματος, οι οποίοι όμως χαρακτηρίζονταν από μία διάθεση τόσο νεανική και ευχάριστη, που έκανε κάποιους να προβληματίζονται και ίσως να τους παρεξηγούν.

Και δεν μιλάμε για μία ευτράπελη κατάσταση, εξήγησε, αλλά για το ευχάριστο του χαρακτήρα και των λόγων, το άνοιγμα της ψυχής προς τον προσερχόμενο πλησίον.

Και τελείωσε την ομιλία του:

«Μένουμε έκθαμβοι μπροστά στα σπουδαία χαρίσματα τους. Το προορατικό, το διορατικό, το θαυματουργικό τους χάρισμα. Αλλά αυτά για εκείνους ήταν δεύτερα.

Δεν είναι τα χαρίσματα, δηλαδή οι δωρεές του Θεού, αυτά που βάζουν στον παράδεισο. Αυτά μπορεί να τα παίρνει και να τα δίνει ο Θεός, όποτε κρίνει ότι συμφέρει τον άνθρωπο.

Η αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο και η αίσθηση της μικρότητας μας είναι τα πρώτα και ουσιώδη».

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Την ομιλία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=ZL3BI2UENVo

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Αρχιμ. Δανιήλ Ψωίνος: Η διδαχή του Αγίου Παϊσίου άγγιζε την ανθρώπινη καρδιά

Θέλησε να μιμηθεί το παράδειγμα του Χριστού. Και όπως Εκείνος απλά και απέριττα, με παραβολές, δηλαδή απλές ιστορίες, μίλησε στον κόσμο, έτσι κι ο Άγιος με απλά, αλλά βαθιά θεολογικά λόγια μίλησε στον άνθρωπο.

Την δεύτερη κατά σειρά ομιλία του με θέμα: «Μαθητεία στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη: Μία μικρή προσέγγιση στην απλοϊκή διδασκαλία του», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Ψωίνος,στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου.

Της ομιλίας, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…»,προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.

Ξεκινώντας σημείωσε πως ο Άγιος Παῒσιος, εκτός των άλλων χαρισμάτων με τα οποία ήταν προικισμένος από την χάρη του Θεού, είχε και αυτό της διδασκαλίας, της διδαχής.

Όποιος τον πλησίαζε, έφευγε γεμάτος, έχοντας πάρει απάντηση στα ερωτήματα του.

Η διδασκαλία του Αγίου ήταν απλοϊκή, τόνισε ο π. Δανιήλ. Έκανε την διδαχή του με τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνεται αντιληπτή ακόμη κι από ένα μικρό παιδί, ή από τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει βασικά πράγματα θεολογίας, εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής.

«Με την διδαχή του και τον λόγο του, γινόταν νυμφαγωγός πολλών ανθρώπων, πολλών καρδιών κι πολλών ψυχών προς τον Χριστό.

Η διδαχή του άγγιζε την ανθρώπινη καρδιά, συγκινούσε και οδηγούσε πολλές φορέα τον άνθρωπο που ήταν δεκτικός αυτής της διδασκαλίας, στην μετάνοια, στην αλλαγή της ζωής του και στο να ζήσει πλέον κοντά στον Θεό.

Αυτή η απλοϊκή του διδασκαλία ήταν γεμάτη υψηλών νοημάτων και βαθιάς θεολογίας.»

Χρησιμοποιούσε τον απλό λόγο για να γίνει κατανοητός από τους άλλους. Διότι πίστευε βαθιά μέσα του πως ο λόγος του Θεού έχει αξία και ενεργεί, όταν ο άλλος τον κατανοεί.

Η διδαχή του Αγίου απευθυνόταν στο τώρα, στο σήμερα και τις ανάγκες εκείνου του ανθρώπου που προσπαθούσε να εκμαιεύσει τον θεϊκό λόγο από τον όσιο Πατέρα της Εκκλησίας μας.

Ο απλοϊκός του λόγος, συνέχισε ο π. Δανιήλ, χρησιμοποιούσε και δανειζόταν παραδείγματα απ’ την καθημερινότητα. Μετερχόταν πανέμορφες εικόνες και ισχυρές παρομοιώσεις.

Και μέσα από όλα αυτά τα σχήματα του λόγου, προσέφερε στον άνθρωπο τον Λόγο, δηλαδή τον Χριστό.

«Θέλησε να μιμηθεί το παράδειγμα του Χριστού. Και όπως Εκείνος απλά και απέριττα, με παραβολές, δηλαδή απλές ιστορίες, μίλησε στον κόσμο, έτσι κι ο Άγιος με απλά, αλλά βαθιά θεολογικά λόγια μίλησε στον άνθρωπο.»

Θεωρούσε ο Άγιος πως το έργο της προσευχής, είναι βασικό έργο κάθε χριστιανού. Δε νοείται χριστιανός, ο οποίος δεν προσεύχεται.

Μας λέει επίσης ο Άγιος ότι η προσευχή μας πρέπει να διευρυνθεί και να φτάσει να αγκαλιάζει και τους άλλους. Και συνιστούσε την συνεχή, την αδιάλειπτη προσευχή.

Επίσης η προσευχή μας πρέπει να επεκτείνεται και στους κεκοιμημένους, οι οποίοι περιμένουν εναγωνίως και έχουν ανάγκη τις προσευχές μας, όπως οι φυλακισμένοι την επίσκεψη μας.

Ο άνθρωπος της προσευχής χαριτώνεται από τον Θεό, ενδυναμώνεται, φωτίζεται από Αυτόν και καθιστά τον εαυτό του, δοχείο του Παναγίου Πνεύματος.

Τεκμήριο για την γνησιότητα της πνευματικής μας κατάστασης, σύμφωνα με τον Άγιο, είναι το να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και επιεικείς με τους άλλους.

«Να οικονομούμε επίσης τους άλλους, για να οικονομεί κι εμάς ο Θεός. Οι άνθρωποι του Θεού, παρακινούν σε πραγματική μετάνοια τον άλλον, δεν τον απελπίζουν.

Είμαστε υποχρεωμένοι, τον πόνο του άλλου να τον κάνουμε δικό μας πόνο, όπως έπραττε κι εκείνος.»

Η καρδιά μας έχει πολύ μεγάλη δύναμη κι όλη η επιθυμητική της δύναμη πρέπει να διοχετευθεί στην πνευματική ζωή. Τότε μόνο θα πλημμυρίσει από χαρά, όταν κάνει κάτι όχι γιατί πρέπει, αλλά από φιλότιμο. Τους χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνει η πνευματική λεβεντιά και αρχοντιά.

Εμείς πολλές φορές αφιερώνουμε την καρδιά μας, όχι προς τον Θεό, αλλά προς κάτι άλλο. Τότε η καρδιά μας ζει μέσα στη στενοχώρια, δηλαδή σε στενό χώρο, αφού δίνοντας την καρδιά μας κάπου αλλού, την περιορίζουμε σε κάτι πολύ στενό και κλειστό.

Στην αρχή της πνευματικής μας ζωής χρειάζεται προσευχή, λίγη μελέτη, πολύ παρακολούθηση του εαυτού μας και επιτήρηση των λογισμών μας.

Χαρακτηριστικά της αληθινής μετάνοιας είναι να αισθανόμαστε μέσα μας την αθλιότητα μας, να αισθανόμαστε έντονη την παρηγοριά και την ελπίδα που προέρχεται από το έλεος του Θεού και να μην βρίσκεται μέσα μας ίχνος άγχους.

Ο π. Δανιήλ ανέφερε ακόμη παραδείγματα από λόγους του Αγίου για τους νέους, τα νέα ζευγάρια και την οικογένεια.

Και ολοκλήρωσε με τον ακόλουθο λόγο του Αγίου Παϊσίου:

«Όσο ενώνεται κανείς με τον Χριστό, δεν φοβάται τίποτα. Η παρουσία του Χριστού στη ζωή του, του δίνει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια και την δύναμη να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία του και τον αγώνα του.»

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου

Την ομιλία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=Cz497zKjZDs